bu hayatın ile bir ay önce ki hayatın arasındaki fark ne anlayamıyorum. şimdi de sevgilin var o zaman da vardı. sevgilim olsun istemiyorum dedin, anladım ama yine var. bunaldım, kendimi bulmak evimde kalmak istiyorum dedin. anladım, tamam eyvallah dedim ama yine yalnız kalmıyorsun, yine bir erkekle kalıyorsun. sorun ben falan değildim buna eminim en başta. sadece zaman geçirelim, anın güzelliğini yaşayalım (bu ne demekse artık) diyorsan eğer ee tamam ben buna da vardım zaten. ben sana demedim mi kaç kez; ben seninle her şeye varım diye. ne olacak şimdi, açıklar mısın bana lütfen, varsa eğer bir açıklaman tabii. 

AŞK

Şimdi sen kalkıp gidiyorsun. Git.
Gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler.
Oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin
Oysa allah bilir bugün iyi uyanmıştık
Sevgideydi ilk açılışı gözlerimizin sırf onaydı.
Bir kuş konmuş parmaklarıma uzun uzun ötmüştü
Bir sevişmek gelmiş bir daha gitmemişti
Yoktu dünlerde evelsi günlerdeki yoksulluğumuz
Sanki hiç olmamıştı 

Oysa kalbim işte şuracıkta çarpıyordu
Şurda senin gözlerindeki bakımsız mavi, güzel laflı İstanbullar
Şurda da etin çoğalıyordu dokundukça lafların dünyaların
Öyle düzeltici öyle yerine getiriciydi sevmek
Ki Karaköy köprüsüne yağmur yağarken
Bıraksalar gökyüzü kendini ikiye bölecekti
Çünkü iki kişiydik

Oysa bir bardak su yetiyordu saçlarını ıslatmaya
Bir dilim ekmeğin bir iki zeytinin başınaydı doymamız
Seni bir kere öpsem ikinin hatırı kalıyordu
İki kere öpeyim desem üçün boynu bükük
Yüzünün bitip vücudunun başladığı yerde
Memelerin vardı memelerin kahramandı sonra
Sonrası iyilik güzellik.


Cemal Süreya

bazen gecenin 11'inde 12'sinde falan eve dönerken sokakta gördüğüm özellikle kedilere çok üzülüyorum. hepsini evime alasım bile geliyor hatta zaman zaman. bir kedim var belki de bundandır. acaba onu sokaktan almasaydım o nasıl yaşayacaktı sokakta. sanırım aklıma bu geliyor ve buna üzülüyorum, sanmıyorum ama bu ihtimali. keşke herkes sokaktaki hayvanlardan birer tane alsa diyorum kendi kendime. 

önümüz kış malum, kar falan yağdığında o hayvanlar ne yapacaklar acaba. nerelere sığınacaklar soğuktan, yada kaçı yaşam savaşına devam edebilecekler.

bana belki bu yazıdan sonra sokakta yaşayan insanlar da var onları neden düşünmüyorsun diyebilirsiniz ama konumuz o değil bunu da açıklıyayım hemen. 

dün gece eve dönerken bir köşede çöpe atılmış battaniyemsi şeylere sarılmış yatan dört tane kedi gördüm. olum çok değişik bir his lan bu. ben sadece bir tane kedi besleyebildiğim için üzülüyorum bile. keşke bir tane de köpeğim olsa, sokaktan alınmış. para basıp pet-shoplardan alınmış cins cins hayvanları ve öyle düşünen hayvanları da istemiyorum zaten. ben kedimi aldığımda sokakta diğer kediler hırpalamış bunu, belliydi yani korkuyordu diper yavru kedilerin falan yanına gittiğinde, mama verdiğimizde yemeye bile korkuyordu hatta birşey yaparlar falan diye, sanırım. kucağıma aldığımda kemikleri elime geliyordu adeta. 

bir deri bir kemik.

bazen kendim hakkında yazmayacağım diyorum hatta bazen bir daha hiç yazmamayı bile düşünüyorum ama aradan bir şarkı çıkıyor, bir sigara yakıyorum ve bir de bakıyorum ki tam buradayım. o şarkı bazen hatta genellikle hep aynı oluyor. o şarkı içinde bir daha dinlemeyeceğim diyorum ama şarkı bir yerlerden çıkıyor, gözlerim kapalı, gecenin bilmem kaçı ve yine buradayım.

evet, bazen hatta genellikle gözlerimi kapatıyorum, sen nerelerdesin diyorum kendi kendime ve aniden yine bir yerlerden bu şarkının melodisi geliyor kulaklarıma, kapatmaya çalışıyorum kulaklarımı ama gitarın sesi  devam ediyor. içimde bir yerlerdesin o zaman diyorum ve gözlerimi açıyorum, balkonumda kendimi rakı içerken buluyorum, çok fazla yıldız var. bir şeyler olacak herhalde diyorum kendi kendime, normal değil bu kadar yıldız. sonra bir anda her şey kararıyor, gözlerimi açmaya çalışıyorum, çünkü hepsi bir rüyadan ibaretmiş ve gözlerimi açtığımda yan daireden yine bu şarkı çalıyor. evi terk ediyorum, bisikletime biniyorum ve kaçıyorum adeta ama hala aynı soru beynimde sürekli tekrarlanıyor.

-nerelerdesin sen!-

BLOW!

"Rüzgar hep arkanda ve güneş hep yüzünde olsun.

Ve kader rüzgarları seni yıIdızlarla dans etmen için yukarı taşısın."

"Hayatım nasıI da onarılamayacak kadar değişti.

Hep yaz mevsiminin son günüdür ve yeniden içeriye girebileceğim bir kapı olmadan soğukta bırakıImışımdır.

Emin olun, dokunaklı anların kendi payıma düşeninden fazlasını yaşadım.

Hayat, onun için büyük planlar yapan bir sürü insanı es geçer.

Hayatım boyunca her yere kalbimin parçalarını bıraktım ve şu anda artık neredeyse hayatta kalmak için bile yeterli değil.

Ama tutkumun yeteneklerimi aştığını bilerek zorla da olsa gülümsüyorum. 

Artık kapımda beyaz atlar ya da güzel bayanlar yok."

-durdurmadan izlediğim üç-beş filmden birisi.-

Sızım

sızım sızım

aşksızım

geçen gün Figen telefonda bana:

"aşk var mı?" dedi

"yok," dedim

"aşk sana çok yakışıyor," dedi

sesi yalansız, saydam

bu nedenle daha çok işleyen sızı

"keşke olsa," dedim

olacak yerlerim azaldıkça

sızım sızım

telefonu kapattıktan sonra

bütün aşklarımla yalnız kaldım.

az önce balkonda kitap okurken aklıma geldi; eğer umut varsa zafer adına, direnmenin de bir anlamı vardır, gitmenin bir anlamı olmayacağı gibi aynı.

bugün hayatımın en kötü bisiklet kullandığım günüydü, ölüm vardı lan bugün. üç saniye sonrasıydı ölüm, az kalsın. arkadan kamyonet geçiriyordu bana bi güzel, belediyenin biraz yukarı taraflarında.

ama bu şeyden dolayıydı muhtemelen, düş sokağı sakinleri dinlediğimden ötürü.

bu sözü de hiç sevmem aslında, bişeyden ötürü, bilmem ne. bullshit!

şiir yazmak istedim ben bu gece.

bu gece çok güzel-sin sevgilim

uyumanı istemezdim,

saçların dağılmış yatağa, yastığı kapatıyorlar.

ama gözlerim, yüzünün açık tarafına bakıyor,
sürekli.

geriye kalan saatlerimizi yaşayalım,

doyasıya.

birazdan yine yağmur yağdıracağım,

gücümü toplamaya çalışıyorum şuan.

uyanık olman gerekiyordu.

en azından, balkonda sigara içerken bana eşlik etmeni isterdim.

en azından.

bir anda da deli gibi şiir? yazarım hacu. normalde çok güzel yazarmışım gibi sanki.
ama en güzeli bu hani, ben daha iyisini yazana kadar yani.

hadi eyvallah, köfte yiyicem ben.
önce bi sigara içeyim ama.

diyo ki: ölümler çıplak gelir. geceyi indirir yavaşça gözlerine. senden çıkmak kolay değil. falanfilan. ağlarım, yağmur düşünür seni. kapı açık, gir içeri.

bu şehir hüzünlü. hüznün sevilen cinsinden ama.

hüznün sevilen türü mü olur diye sormayın, olur arkadaş. şuan açıklayamıyorum ama cidden var, bana göre.

günden güne yeni şeyler açıklıyorum belki evet bugün de buna karar verdim; ben sevgili olmayı sevmiyorum sanırım, benim sevdiğim şey uzaklardan sevdiğim kadını izleyip, sigara içmek. elini tutmak değil. evet, elini tutmak değil belki, yağmura tutunmak. evet, bazen saçmalıyorum. bazen değil belki, genelde.

az önce yağmur yağdırdım ben, canımı sıkmayın benim, adam akıllı oturun evinizde.

bütün hayatım şarap içerek ve kitap okuyarak geçsin istiyorum ama aynı zamanda da, evimin balkonundan da sevdiğim kızı bankta otururken seyredeyim ve "ulan ne güzel kadın be" diye iç geçireyim. 

güzel dimi.

hadi şimdilik hoş kalın!

görüşürüz yine rahat olun.

şey-sizlik efenim!

nasıl -kendimi nasıl hissettiğim- zamanlar yazmak istediğimi anlayabiliyorum sanırım.

fazlasıyla karışık, çok uzun hatta fazlaca uzun bir zaman olmuş, şu duruma gelmeyi.

özlemiş gibiyim de bir yerde.

çıkmazları özlemişim mesela.

yada evimde düş sokağı dinlerken içmeyi özlemişim.

her ne ise. 

kafam hafiften iyi tam çözümleyemiyorum şuan 

çözümleyemiyorum kelimesini de ayrı bir seviyorum ben.

evet, beni mutlu eden belki de bir anda başlayan bir ilişki değil belki de. bir anda yiyip bitirmek değil.

yani bu demek istediğim, şey gibi aslında bu; ön sevişmesiz seks yapmak gibi. peşinden koşmadan sevgili olduğum bütün ilişki sürmedi.

beni inletsin istiyorum -mecazi olarak tabii-

peşinden koşayım istiyorum, elini tutmadan önce uzunca bir süre geçsin istiyorum.

onu özlemek istiyorum.

bunun ne demek olduğunu da unutmak üzereymişim neredeyse.

sevgilerle.

iyi geceler, eskişehir.

bol bulutlu ol, rengi güzel.

uzun bir aradan sonra bana buraya yazdıran ne bilmiyorum ama eskiye oranla daha da huzurluyum, bir hafta sonra eskişehirden gidecek olmama rağmen hemde. huzurumun sebebi istanbula gitmek falan değil -aksine düşündükçe hiç hoşlanmıyorum bu düşünceden. burada kalmak istiyorum her şeyin aksine.
-burası
mutluluk
-veya huzur.
evet gel gelelim, herşeye. 
ne kadar tuhaf bazı şeyler.
-neredeyse- bütün sene ama, üç gün.
okulun ilk gününü dün gibi hatırlıyorum.
dünü de dün gibi. garip dimi.
dün giden bir arkadaşım "bir sene nasıl da geçti be" dedi. 
"beş sene de böyle geçecek" dedim, bende.
geçer.
janis joplin de bana okulun ilk günü yolda geçen 15 dakikayı hatırlatıyor artık, her dinleyişimde.
herkes giysin gömleklerini, bisiklete bineceğiz.

özlem ama gitmek!

"hani gitmek istersiniz de
bir şeyler çeker sizi geriye
ya da çağırırsınız sizden gidenleri
yani gitmek kalmaktır belki de
sorarsınız bunu
sorarsınız kendinize
sorarsınız da
bir denizden kumları dağınık bir sahile
kendinizi vurur gibi kaçarsınız
ardınızda yakamozlaşmış çocuklar
durarak kaçarsınız

öksürürsünüz bir boşluğu
yüzünüz bir dumanın dağılmasıdır artık
belki aşk
belki hüzün
adını nasıl unutursa insan
durursunuz öylece"

hoca.m

bundan yaklasik olarak bir yil önce kadar facebook aginda bir hocamin profilinde gördüm, hocam diye bir sitenin var oldugunu ve o zamanlar üniversiteye henüz adim atmamistim. siteye girip üye olmaya çalistigimda site resmen "sen üniversiteli degilsin, aramiza alamayiz seni" der gibi bi uyari soktu gözüme. o gün sırf içeriğini merak ettiğimden dolayı üniversiteyi kazandığım gibi üye olacaktım. o günde siteyi dersanemdeki bir hocamın facebook sayfasında görmüştüm. evet üniversitedeyim ve üniversiteyi kazandığım gün kayıt oldum siteye ama içeriğini hala merak ediyorum çünkü herşeyine ulaşabilmiş değilim henüz.

merak edenlere: http://www.hocam.com/

seni naapıcamı bilmiyorum blogspot. mutluysan böyle kal değilsen uyar beni kaldırayım seni.

İşte yine baş başayız
İçimin acısı
Yine biz bizeyiz ver elini
Sus
Ne olur incitme beni