az önce balkonda kitap okurken aklıma geldi; eğer umut varsa zafer adına, direnmenin de bir anlamı vardır, gitmenin bir anlamı olmayacağı gibi aynı.

bugün hayatımın en kötü bisiklet kullandığım günüydü, ölüm vardı lan bugün. üç saniye sonrasıydı ölüm, az kalsın. arkadan kamyonet geçiriyordu bana bi güzel, belediyenin biraz yukarı taraflarında.

ama bu şeyden dolayıydı muhtemelen, düş sokağı sakinleri dinlediğimden ötürü.

bu sözü de hiç sevmem aslında, bişeyden ötürü, bilmem ne. bullshit!

şiir yazmak istedim ben bu gece.

bu gece çok güzel-sin sevgilim

uyumanı istemezdim,

saçların dağılmış yatağa, yastığı kapatıyorlar.

ama gözlerim, yüzünün açık tarafına bakıyor,
sürekli.

geriye kalan saatlerimizi yaşayalım,

doyasıya.

birazdan yine yağmur yağdıracağım,

gücümü toplamaya çalışıyorum şuan.

uyanık olman gerekiyordu.

en azından, balkonda sigara içerken bana eşlik etmeni isterdim.

en azından.

bir anda da deli gibi şiir? yazarım hacu. normalde çok güzel yazarmışım gibi sanki.
ama en güzeli bu hani, ben daha iyisini yazana kadar yani.

hadi eyvallah, köfte yiyicem ben.
önce bi sigara içeyim ama.

diyo ki: ölümler çıplak gelir. geceyi indirir yavaşça gözlerine. senden çıkmak kolay değil. falanfilan. ağlarım, yağmur düşünür seni. kapı açık, gir içeri.