28 Ara 2009

2k10 Öncesi.

Eğer olur da perşembe günü de bu ruh haline sahip olursam; 11-12’ye kadar ders çalışıp ertesi günü görmeden uyuyabilirim. Nasıl bir bünyeyim anlayamıyorum.
Hayatımın en sıkıcı, bunaltıcı haftasonlarından birini yaşadım dün ve ondan önceki gün ve hala da öyleyim.. Dün dışarı çıkayım arkadaşlarla buluşayım biraz iyi gelir, kendime gelirim belki dedim ama keşke çıkmaz olaydım. Evde tek başıma otursaydım eğer eminimki kendi kendime daha fazla konuşurdum. En azından şarkı söylerdim arada abi. Ama bir yerde sorunun bende olduğunu biliyorum. Millet sahteden de olsa gülüp eğlenirken ben sadece onları dinlemek yerine oracıkta onların hepsini de susturabilirdim. Yapmadım çünkü; gerek yoktu. Beni yanlış tanıdılar ama güzel oldu. Belki de bir daha görüşmeyiz.
Yeni insanlar tanımak iyidir diye düşünürdüm ama tanışmadan önce o insan(lar) hakkında bir bilgiye sahip olacaksın ve ondan sonra tanışacaksın bu konuda netim bundan sonra. “Gel seni birisiyle tanıştıracağım” diyen birisine bundan sonra “Aa ne güzel” gibi sözler söylemek yerine sorgulayacağım uzun uzun. Yoksa o gününüzü mahvedebiliyor.
Belirli bi kesimin hayatın tamamen gırgır şamata olmadığını fark etmesi gerek. Gülmeyi, güldürmeyi seven bir insanım tamam ama insan bazende oturup karşısındaki insan ile ciddi bir şeyler konuşmak istiyor. kakara kikiri gülmek bir yere kadar. Yada bilmiyorum ben bunlardan sıkıldım ve o insanlar hala bu zevki yaşamak istiyor yada doymadılar.. OTA BOKA GÜLMEYİN.
Yaş geldi, çattı 20’ye.. 15’imizde de böyleydik. Aradan kocaman bir beş sene geçti ama değişen ne var; hiç…

♫♫ Tom Keifer - Blue Christmas

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder