İşte yine baş başayız
İçimin acısı
Yine biz bizeyiz ver elini
Sus
Ne olur incitme beni

Yeni bir ev.

Sonuç sayfasına bakarken ki kalp atışımı görmeniz gerekiyordu asıl Eskişehir'i ne kadar çok istediğimi daha iyi anlayabilmeniz için..

Belki sadece Eskişehir'i kazanmak için dört sene beklemiş olabilirim.

Üniversiteli olmak o kadar mühim bir olay değil açıkçası. Mesela dört sene boyunca ben Van'a da gidebilirdim, ya da Kars'a, Adana'ya..

Gerçekten önemli olan üniversitede yaşadığın her an için oradan bir şeyler alabilmek, her açıdan sadece ders değil.

Beni en çok mutlu eden bir başka husussa siktiğimin İstanbul'undan uzaklaşacak olmak. İstanbul'un her kalabalığından, gürültüsünden uzaklaşacak olmak ve tabii ki aileden...

Yaklaşık on gündür İzmit'teyim, babamla bir haftadır konuşmuyoruz, tebrik etmek için bile aramadı. Evet, belki kazandığım bölüm kendisini pek tatmin etmemiş olabilir ancak en azından kazandığım için arayabilirdi sanırım, benim kazandığım için mutluluğumu saymıyorum bile..

Her neyse bunlar da önemli değil benim için, gülüp geçebiliyorum artık..

Biz yeni bir evde beraber yaşayacak olmamızın hayalini 2009 Eylül'ünden beridir kuruyoruz, Tamer'le. Evimiz şöyle olur, ben odama şunları alırım, salonda şunlar şunlar olur falan filan. Daha önce hiç bu şekilde hayal kurdunuz mu bilmiyorum ama o hayaller bile insanı olasıya mutlu ediyor. Şimdi o hayallerin tam ortasındayız.

Ağustos sonu-eylül başında ev bakmaya gideceğiz, ikinci el eşya bakmaya başladık bile. Gittiğimiz her evden, ev hediyesi istiyoruz ufak tefek..

Bu heyecanı İstanbul'da asla yaşayamayacaktık, asla. Görüyorum çevremdeki insanlardan. "Sonuç noldu, nereyi kazandın" diye sorduğum zaman "İstanbul şurası işte abi" dedikleri zaman sesindeki heyecansızlığı gözlemleyebiliyorum.

Ve inanıyorum ki İstanbul'a yaşamak için dönmeyeceğim.

Şimdilik hoş kalın.

This dirty town was burning down in my dreams.!!